Bycie potrzebnym w Pożytecznej

 Ostatnio zamieściłam na serwisie  ZOMATO - recenzję POŻYTECZNEJ, klubokawiarni

demotywatory.pl

współprowadzonej przez osoby z niepełnosprawnością intelektualną. Podobna - DobraKawiarnia, działa w Poznaniu. To miejsca, gdzie pijąc kawę pomagamy ludziom normalnie pracowac. A praca daje poczucie przynależności, bycia potrzebnym, ważnym. Poprawia samoocenę. Daje satysfakcje z życia. Od kiedy urodziła się Mała Zi spotykam się z opiniami, że osobom z zespołem najgorzej jest po 18+. Gdy kończą się terapie i szkoła a zaczyna się bycie niepotrzebnym elementem kanapy przed telewizorem. Od trzech lat więc myślę co zrobic aby zmienic przyszłośc. Na szczęście nie jestem pierwsza. I będzie nas więcej. Teraz są klubokawiarnie, browar rzemieślniczy to wszystko w Polsce. O tym co dzieje się w Stanach Zjednoczonych nie wspomnę bo dla mnie to "ziemia obiecana". Tylko, że tam kult "You can do it!" w wersji dla ludzi z ZD, to prawdziwa manna z nieba. Manna pozytywnego myślenia. O Timie Harrisie i jego przytulastej knajpie słyszał chyba każdy rodzic dziecka z ZD. Dla mnie, gdy obejrzałam pierwszy filmik o nim, był objawieniem. Siedziałam wtedy w szpitalu przy łóżku Małej Zi nie śpiąc kolejną noc i starałam się nie myślec jak? będzie. A dzięki temu filmowi pomyślałam, że będzie po prostu dobrze.

Moja Recenzja Pożytecznej poniżej. A wizyta w tym miejscu.. obowiązkowa! 

  Jeśli mogę zrobić coś dobrego dla innych a sama przy tym mieć dużą przyjemność to ..nigdy się nie waham. Zwlaszcza gdy w drugim planie jest talerz soczystych pielmieni...

Do Pożytecznej wybrałysmy się z M. Przemiła kelnerka zaprowadziła nas na balkon, gdzie przy stoliku obserwowalysmy z gory (!) Nowy Świat. My w spokojnym zawieszeniu a on w pędzie.

Naturalne w smaku i przepyszne lemoniady (klasyczna i ogorkowa) koiły nasze spragnienie. Raz po raz wyrywalysmy sobie, grzecznie, widelec by nabić kolejnego pierożka i po subtelnym umaczaniu go w jogurcie i skropieniu cytryną pozrec rzeczonego z niemym mlaskaniem....

O wnętrzu poprzedni recenzent napisał tak wyczerpująco, że nawet nie próbuje nic dodawać. Pozwolę sobie jednak na małą dygresje. Niepełnosprawnosc trudna jest do umiejętnego zaakceptowania przez nas Normalsow. Jednak coraz lepiej nam to wychodzi, ale nie dzięki nam tylko niepełnosprawnym, którzy zaczęli "wychodzić". Zdobywać na Paraolimpiadach obrzydliwie więcej medali od tych Normalnych Olimpijczyków, mimo znacznie mniejszego wsparcia. O emeryturach sportowych nie wspomnę. Jednak niepełnosprawność intelektuala nadal stanowi kłopot. Żyjemy w świecie, gdzie Hawkins będzie zawsze lepszym niepełnosprawnym. Bo ma mózg i co to za mózg proszę państwa... Wstydliwy jest Zespół Downa. Wstydliwa intelektualna norma ponizej 80. Mam nadzieję, że te różnice tez znikną w ciągu najbliższych dwoch dekad. Docenimy nie tylko rozum i siłę ale i uśmiech nie wymuszony, nie podszyty interesem. Szczery uśmiech osób niepełnosprawnych intelektualnie, które światu mogą dać więcej niż on daje im.